نشست نقد رأی ۲۸ ـ عدم توافق طرفین در انتخاب داور مرضی الطرفین (چاپ سوم)

یکی از رایج‌­ترین و معمول­‌ترین شیوه‌­های حل اختلاف میان اشخاص خصوصی، رسیدگی‌­های قضایی و توسل به دادگاه‌­ها است. با این حال روش­‌های غیر قضایی یا همان روش­‌های حل اختلاف جایگزین دوران اخیر رشد قابل توجهی داشته و در بسیاری از دعاوی و قرارداها، طرفین حل اختلاف احتمالی را به یکی از این طرق پیش­بینی می­کنند. طبق تعریف داوری عبارت است از: «رفع اختلاف بین متداعیین در خارج از دادگاه به وسیله شخص یا اشخاص حقیقی یا حقوقی مرضی­‌الطرفین و یا انتصابی».

از آن­جا که این توقع از قاضی که در تمام مسائل کوچک و بزرگ تبحر کافی داشته باشد، توقعی نسبتاً ناروا است و از همه مهمتر فرآیند داوری نسبت به رسیدگی قضایی که ممکن است قرین اطاله دادرسی و درگیر بودن طرفین دعوا برای سالیان متمادی شود، قاعدتاً فرآیند کوتاه‌­تری خواهد بود، جمیع این اوصاف منجر به استفاده روزافزون از نهاد حل اختلاف شده است.

با این توضیحات، در عرصه داوری یکی از سؤالات اصلی که محل ابهام محاکم نیز بوده، این است که در فرض توافق طرفین بر انتخاب داور مرضی‌­الطرفین، در صورتی که پس از بروز اختلاف، طرفین به یک داور تراضی ننمایند، تکلیف این داوری و دعوا چه می­شود که به لحاظ برخورد به شیوه‌­های متعارض در پرونده‌­های مختلف، نشست­‌های نقد آراء دادگاه‌­ها برگزار شد که گزارش مشروح آن را در این کتاب می‌­خوانید.