دیوان دعاوی ایران ـ ایالات متحده که با هدف حل و فصل اختلاف میان دو دولت جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحده بعد از قضیه سفارت در سال ۱۳۶۱ شکل گرفت، از نهادهای کمبدیل در عرصه حقوق بینالملل است که آرای آن هم از حیث گستره موضوعی و هم زمانی دارای جایگاه متمایزی است. آرای دیوان دعاوی ایران ـ ایالات متحده همواره مورد توجه مرکز امور حقوقی بینالمللی بوده و مدیریت علمی و پژوهشی این مرکز، اسناد و منابع اصلی مرتبط با این دیوان را از زمان تأسیس آن منتشر نموده است که مهمترین آن با عنوان «مجموعه آرای دیوان داوری دعاوی ایران– ایالات متحده» به زبان فارسی در یازده جلد چاپ گردیده و مجلد دوازدهم آن نیز در دست تهیه است.
به دلیل گستردگی حوزه مسائل مرتبط با دیوان داوری ایران و آمریکا، عملکرد دیوان مزبور به ویژه از منظر آسیبشناسی این عملکرد، کماکان نیازمند بررسی بیشتر میباشد. نیازی که مبنای توجیه تحقیق حاضر قرار گرفته است و بر اساس آن سعی شده تا عملکرد دیوان داوری ایران و آمریکا در ارتباط با یکی از مسائل ماهوی مطرحشده در تعدادی از پروندههای رسیدگیشده توسط دیوان؛ یعنی مسأله عدمالنفع و امکان مطالبه خسارت فوق، آن هم پساشارهای مختصر به رویه داوری بینالمللی موجود در این حوزه، ارزیابی شود.
در اختلافات تجاری، عدمالنفع که گاهی نیز زیان تبعی نامیده میشود، منفعتی است که اگر قرارداد به درستی انجام میشد، معمولاً به طرف زیاندیده تعلق میگرفت.
با بررسی رویه موجود در ارتباط با مسأله عدمالنفع در اختلافات مرتبط با قراردادهای تجاری به نظر میرسد که امروزه امکان مطالبه این نوع از زیان نهتنها مورد پذیرش نظامهای حقوقی بزرگ همچون نظام کامنلا و رومی– ژرمنی قرار گرفته، بلکه به مسألهای پذیرفتهشده در حقوق تجارت بینالملل و اسناد بینالمللی مرتبط با آن همچون کنوانسیون بیع بینالمللی کالا و اصول حاکم بر قراردادهای بینالمللی تبدیل شده است.
در چارچوب فعالیت دیوان داوری ایران و آمریکا، مسأله عدمالنفع نیز در پارهای از دعاوی مطرحشده در مرجع مزبور مورد توجه قرار گرفته است. نکته مهم آنکه به نظر میرسد عملکرد دیوان در این حوزه در مطابقت با اصول موجود در رابطه با ارزیابی امکان مطالبه عدمالنفع بوده، به نحوی که دیوان در هر پرونده با بررسی مفاد قرارداد، به ارزیابی امکان احراز شروط موجود برای مطالبه عدمالنفع پرداخته است.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.