نقد نگارشی آرای قضایی

نوشتن از مقوله هنرهای هفتگانه است؛ هنر بخشی است نهاده در سرشت و اگرچه بیشتر هنرها تعلیمی و اکتسابی نیستند، اما آشکار است که نمی­توان پنجره­‌های آموزش را بر روی دلبستگان به هنرهای هفتگانه بست.

ما در حال حاضر به زبان فارسی دری سخن می­گوییم و با همین زبان توسط الفبای عربی مطلب می­نویسیم. زبان ما به طور طبیعی شامل واژه‌­های دخیل زیادی است. اما باید در نظر داشته باشیم که در شرایط برابر و مساوی، انتخاب نخست باید از بین واژگان فارسی صورت گیرد. واژه­‌هایی که کنار هم قرار می­گیرند، باید ساده و آهنگین بوده و یکدیگر را جذب کنند؛ نه دفع. بنیان جمله و شالوده کلام در زبان فارسی بر سادگی استوار است و نویسنده باید از به کار بردن عبارت­‌های بلند پرهیز کند و این­گونه عبارت­‌ها را به چند جمله ساده و کوتاه بدل کند.

شیوه بررسی و نقد رأی در این کتاب بر این منوال نهاده می­شود که پس از آوردن متن رأی، هر نکته‌­ای را که درخور یادآوری است، مؤلف بازگفته است؛ اگرچه آن نکته در بیشتر آراء و احکام به تکرار آمده باشد.

در کتاب حاضر دادنامه­‌های صادره از دادگاه­‌های مختلف کشور مورد نقد و بررسی قرار گرفته است و نهایتاً از سوی مؤلف سفارش  می­شود که قاضی یا امضاکننده نهایی رأی یا قرار، یک بار دیگر با دقت نوشته­‌های تایپ­‌شده را بخواند و پس از اطمینان از سلامت کار، آن را امضا نماید.

نویسنده باید توصیه­‌های نگارشی و سفارش­‌های درست­‌نویسی را همواره در نظر داشته باشد. به نظر می­رسد به بهانه نقد و تحلیل و بررسی آراء نیز بتوان همچنان در جای خود به طرایف و ظرایف دیگری هم اشاره کرد که در کتاب حاضر به آن سامان داده شده است.