محشای قانون صدور چک با اصلاحات و الحاقات

«چک نوشته‌ای است که به موجب آن صادرکننده وجوهی را که در نزد محال‌علیه دارد کلاً یا بعضاً مسترد یا به دیگری واگذار می‌نماید».

شواهد تاریخی حکایت از آن دارد که استفاده از «چک» از دیرباز در تمدن‌هایی مانند تمدن هخامنشیان وجود داشته است و در نوشته‌های ساسانیان و به زبان پهلوی نیز به این واژه برمی‌خوریم و می‌توان گفت که واژه «چک» از ایران به سایر زبان‌ها راه یافته است.

در ایران، چک مهم‌ترین و پرکاربردترین سند تجاری بوده و می‌باشد. نخستین قانون در خصوص چک در ایران به سال ۱۳۱۱ و به قانون تجارت برمی‌گردد.

به تدریج در سال‌های ۱۳۱۲، ۱۳۳۱، ۱۳۳۳، ۱۳۳۷، ۱۳۴۴، ۱۳۵۵، ۱۳۷۲، ۱۳۷۶، ۱۳۷۷، ۱۳۸۲ قانون چک مورد اصلاح قرار گرفت و قسمت‌هایی به آن اضافه یا به موجب قانون بعدی نسخ شد و نهایتاً در تاریخ ۱۳/۸/۱۳۹۷ قانون اصلاح قانون صدور چک به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید که از تاریخ ۲۱/۹/۱۳۹۷ لازم‌الاجرا می‌باشد.

در این راستا کوشیده شده تا قانون صدور چک با آخرین اصلاحات و الحاقات به صورت محشا مشتمل بر پیشینه قانون‌گذاری، قوانین و مقررات مرتبط، نظرات شورای نگهبان، آرای وحدت رویه و اصراری دیوان عالی کشور، نکته‌ها و دکترین حقوقی، بخشنامه‌های رئیس قوه قضاییه، نظریه‌های مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضاییه، نشست‌های قضایی، رویه قضایی و … در خصوص چک، به جامعه حقوقی کشور عرضه گردد.