حقوق داوری کاربردی همراه با رویه قضایی ایران (چاپ نهم ـ ویراست چهارم)

در حقوق کنونی ایران در قانون آیین دادرسی مدنی سه راه حل به منظور حل و فصل اختلافات ارائه شده است؛ اول مراجعه به مراجع قضایی جهت رسیدگی و صدور رأی، دوم درخواست کتبی از دادگاه نخستین برای دعوت طرف مقابل به منظور سازش و سوم ارجاع اختلاف به داوری.

داوری ساز و کاری است برای فیصله دادن به اختلاف در خارج از دادگاه با تشریفات و هزینه‌ای کمتر و با سرعتی بیشتر توسط اشخاصی که طرفین اختلاف در انتخاب آن‌ها دخالت داشته‌اند.

هدف از داوری این است که طرفین دعوا که با انتخاب خود، داوری را جایگزین مراجعه به دادگاه کرده‌اند، رأی صادره از مرجع داوری را نیز با رغبت بپذیرند و آن را به اجرا گذارند. به همین لحاظ است که رأی داور قابل تجدید نظرخواهی نیست و فقط ممکن است که به جهاتی؛ از جمله صدور رأی داور در خارج از مهلت تعیین‌شده یا تجاوز وی از حدود اختیارات خود و یا … رأی صادره باطل یا قابل ابطال دانسته شود.

در میان روش‌‌های حل و فصل اختلافات که جایگزین رسیدگی قضایی به شمار می‌‌‌روند، داوری تنها روش الزام‌‌آوری است که می‌‌‌تواند به عنوان شیوه حل و فصل نهایی اختلاف استفاده شود. مهم‌‌ترین ویژگی این روش ماهیت توافقی و نیز تشریفات کمتر آن به نسبت رسیدگی قضایی است.

کتاب حاضر دارای چندین ویژگی قابل ذکر است؛ اول آن‌که به زبان ساده و قابل فهم برای همگان و حتی اشخاص فاقد تحصیلات حقوقی نوشته شده است؛ دوم آن‌که نویسندگان تلاش کرده‌ا‌ند علاوه بر توصیف نظام حقوقی داوری، رویکرد دادگاه‌ها را در اعمال قواعد حاکم بر داوری به خوبی تبیین نمایند و به نظر می‌رسد تلاششان در این راه به ثمر نشسته است و مطالعه آن می‌تواند برای اشخاص و به ویژه حقوقدانانی که به عنوان داور یا وکیل در پرونده‌های داوری شرکت می‌نمایند، مفید و قابل بهره‌برداری باشد.